Ayna

Hep aynaların suretleri eskittiği söylenir ya... Hani biraz lirik bir anlatımı vardır. Yazarlar pek sever. Orhan Pamuk bile kullanmıştı böyle bir anlatımı. Hatta Yeni Hayat' ta olması lazım. Neyse Yeni Hayat' ı hatırlayıp yine bir garip oldum ama konum şu an bu romanın çözümlemesini gerektirmiyor.

Aynaların suretlerden bir şeyler alıp götürmesi gerek. Sen her baktığında bir önceki sen değilsindir zaten. Kolaycıyız ya, ruhlardaki eskimeyi yüze yansıtıp onu gösterende arıyoruz suçu.

Kimi zamanlar vardır. Aynaya, kendi yüzümüze uzun süre bakmaya tahammül edemeyiz. Hemence geçen bir zaman dilimi değildir bu. Eğer bir kere baş göstermişse devamında en az 1 hafta bu böyle devam eder.

Ben bunu 1 haftadan daha aza indirmeyi başardım. Biliyordum zamanı ötelemek ruh halini de öteleyecek ve kısır bir beslenme peydah olacaktı. Zaman ruhtan beslenecekti anlayacağınız. Geçen 5 günde
AYNALARIN BİZİ ESKİTMESİ GEREK
kılığına girmiş bir yansıma gördüm.

Uzun süre tekrar aynaya bakmak zor oldu. Aynanın benden alması gerekenler yüzümde adeta birer fazlalık, birer çöp yığını oluvermişti. Demek o nedenleymiş bulduğum her fırsatta başımın ağırlığına dayanamayıp masalara dayanmam. Ellerimi yardıma çağırmam. En büyük destekçim ellerim oldular. Başımı dik tutamasalar da ayakta tuttular hiç yoktan...

Yazarların zorlama lirikliğinin maskesini düşürdüm bugün. Aynalar eskitemeyince birer çöplük oluyormuşuz! Bunun böyle olacağının haberini kimse vermedi.

Bugün çöplüğü gördüm. Başka bir gün onlardan arınmanın yollarını bulacağım. Bu yazarlardan bir fayda yok. Neymiş efendim ''aynaların eskittiği yüzün...'' müş! Ağırlığından hantallaşmış ruhunun yansıdığı yüzün ne olacak peki? Keşke eskise. Yenisine kavuşma umudum olurdu bi ihtimal.

- Yarın, yüzümü kaplayan çöplük kokarsa n' apacağım?
- Ama ya aynaların eskittiği yüzün?
- Hadi ordan be!